Witold Gombrowicz był wielokrotnie nagradzany za swoją twórczość. Był także nominowany do Literackiej Nagrody Nobla. Jego utwory doczekały się licznych przekładów na języki obce. Był, jest, będzie wyjątkowy.
Urodził się 4 sierpnia 1904 roku we wsi Małoszyce pod Opatowem. Ukończył prawo na Uniwersytecie Warszawskim, studiował także w Paryżu. W 1933 roku ukazał się zbiór opowiadań Pamiętnik okresu dojrzewania, który był jego debiutem literackim.
W lipcu 1939 roku udał się do Argentyny. Pracował tam jako urzędnik
w Banco Polaco, jednocześnie nawiązywał kontakty z miejscowymi artystami.
W latach 50. rozpoczął współpracę z Instytutem Literackim w Paryżu, co zaowocowało publikacjami w Kulturze. W tym czasie otrzymał stypendium radia Wolna Europa. Jego utwory nie były drukowane w Polsce.
Na początku lat 60. przez rok mieszkał w Berlinie Zachodnim, udał się tam na zaproszenie Fundacji Forda. Potem wyjechał na trzy miesiące do Paryża, gdzie poznał swoją późniejszą żonę – Marię Ritę Labrosse. W 1966 roku przeprowadził się do Vence, położonego w pobliżu Nicei, tam zmarł 25 lipca 1969 roku.
Już w pierwszej książce zarysował zagadnienia, które najbardziej go interesowały: forma i jej związki z procesem dojrzewania. Problematykę tę rozbudował w powieści Ferdydurke. Demaskował wszystkie odmiany formy – od obyczajowej po literacką.
Jego twórczość powojenna często odnosiła się do patriotyzmu. Stworzył słynną opozycję Ojczyzny i Synczyzny, ukazując, że działanie na rzecz kraju polega na nabraniu należytego dystansu do Polskości.
■ Julia Broda